ako że jedną z ważniejszych cech secesji była dekoratywność, dużą wagę przywiązywano do zastosowania ornamentu. Nie chodziło jednak o posługiwanie się nim bez umiaru. Oczywiście istnieją przedmioty i budowle przeładowane zdobnictwem, należy je jednak traktować jako przejawy degeneracji stylu, a nie jego kwintesencję. Artystom secesyjnym bliska była zasada amor vacui, nie obawiali się operowania pustymi przestrzeniami, które zestawiali z ornamentami. Tę sztukę może w największym stopniu posiedli przedstawiciele szkoły z Glasgow. A uczyli się od artystów japońskich.
Bogaty repertuar motywów secesyjnych obejmuje przede wszystkim rośliny i zwierzęta. Wśród motywów antropomorficznych centralne miejsce zajmuje kobieta, która była głównym tematem malarstwa angielskich prerafaelitów, prekursorów secesji. Szerokie jest także spektrum istot fantastycznych: chimer, faunów, sfinksów.
Wspólnym rysem motywów z wymienionych grup tematycznych jest linia - długa, płynna, falista. W niektórych ośrodkach secesji (zwłaszcza w Wiedniu) popularność zdobyły linia prosta i motywy geometryczne, zapowiadające już modernizm.