Portugalii secesja nazywa się arte nova. Jej przykładów nie ma zbyt wielu. Najwięcej jest w Aveiro, bardzo ładnym mieście, położonym blisko oceanu i poprzecinanym kanałami, świetlistym i błękitnym. Aveiro należy do Réseau Art Nouveau Network (organizacji zrzeszającej miasta secesyjne), ale na razie niewiele z tego wynika dla turysty zainteresowanego. W informacji turystycznej pan potrafił jedynie wskazać na mapie dwie ulice, przy których można znaleźć secesyjne budynki, a Casa Major Pessoa, o której w Internecie można przeczytać, że jest w niej muzeum secesji, była zamknięta na głucho.

Przypadkiem trafiliśmy do położonego niedaleko Aveiro Salreu. Na secesyjnym szlaku znajdują się też pobliskie Ilhavo i Albergaria-a-Velha. Ale tam nie byliśmy. Na kilka secesyjnych kamienic natknęliśmy się natomiast w Porto.

Artyści secesyjni chętnie projektowali wzory kafli. Jednocześnie azulejos to najbardziej rozwinięta gałąź portugalskiego rzemiosła. Wiele pięknych, najczęściej biało-niebieskich dekoracji pokrywa ściany budynków. Zdarzają się i secesyjne kafelki, które nie są już biało-niebieskie, ale równie ciekawe.

Elementy metalowe secesyjnych budynków nie zachwyciły nas w większości jakąś szczególną finezją,

za to obróbka kamienia i sztukaterie są atrakcyjne i godne podziwu. Abstrakcyjne i roślinne dekoracje wskazują na inspiracje międzynarodową, francusko-belgijską odmianą stylu.

Tradycyjnie ciekawie prezentują się secesyjne okna i drzwi.

Zdarzyło nam się także natknąć na kilka secesyjnych witryn.