stolicy naszych południowych sąsiadów secesję uznaje się za styl szeroko reprezentowany. Trzeba przyznać, że jego przykładów jest tu sporo. Jakże mogłoby być inaczej w mieście należącym do Réseau Art Nouveau Network (organizacji zrzeszającej miasta secesyjne). Jednak wiele budynków to nie obiekty czysto secesyjne czy choćby takie, w których dominująca jest dekoracja czysto secesyjna, lecz obiekty stanowiące połączenie secesji i neobaroku czy neogotyku. Zabytki architektury secesyjnej rozrzucone są po całej Pradze (np. w dzielnicach Vinohrady, Smichov, Bubenecz), ale te najciekawsze znajdują się w śródmieściu - na Starym i Nowym Mieście i w dzielnicy Josefov.

Praska secesja zdradza pewne podobieństwa do secesji wiedeńskiej. Wystarczy porównać Dom Miejski czy hotel Central w Pradze z największymi osiągnięciami architektów wiedeńskich: Ottona Wagnera czy Josefa Marii Olbricha. Ale jest też w Pradze obiekt przy ulicy Vodiczkovej, zwany "U Novaku" , w którym wyraźne są wpływy belgijskie, a może francuskie - pokrywa go plątanina metalowych łodyg roślinnych, jak dzieła Victora Horty czy Hectora Guimarda.

Charakterystyczne dla praskiej secesji są kunsztowne metalowe elementy zdobnicze,

w szczególności balustrady balkonów

oraz przeszklone daszki nad wejściami.

Elewacje budynków urozmaicone są licznymi wykuszami, tak jak ma to miejsce w architekturze wiedeńskiej.

Wśród secesyjnych obiektów w Pradze znajdziemy takie, które mają pięknie opracowane otwory drzwiowe i drzwi

oraz (w mniejszej liczbie) otwory okienne.

Na fasadach kamienic pojawia się secesyjne liternictwo.

Wiele budynków zdobionych jest wielkoformatowymi malowidłami i mozaikami

oraz dużych rozmiarów figuralnymi płaskorzeźbami i rzeźbami.

Swoistym muzeum rzeźby secesyjnej są praskie cmentarze: na Vinohradach i Vyszehradzie.

Większą część zabytków praskiej secesji stanowią budynki wzniesione w ścisłej zabudowie. Ale są i wolno stojące wille

oraz... mosty.

Niektórzy przyjeżdżają do Pragi w poszukiwaniu śladów Alfonsa Muchy, czeskiego artysty, który tworzył głównie w Paryżu. W Pradze przebywał pod koniec życia. Jego autorstwa jest jeden z witraży w katedrze św. Wita oraz dekoracja malarska Domu Miejskiego. Przy ulicy Panskiej znajduje się muzeum poświęcone jego twórczości.